In het regenwoud

Zondag ben ik van Quito naar Tena gereisd. Een mooie reis, steeds door de bergen. Ook een bijzondere reis, want toen ik de bus in ging was een jas wel nodig, maar toen ik de bus uit ging was een blouse te warm. Ook zag ik de natuur langzaam veranderen. Bijzonder eigenlijk, dat de natuur verandert als de temperatuur verandert. De begroeiing is hier namelijk weer heel anders dan in Quito, en ik heb hier nog geen natuur gezien dat hetzelfde is als in Nederland.
Toen ik met de bus aankwam kreeg ik meteen de vuurdoop van de cultuur hier. Ik heb namelijk bijna 2,5 uur moeten wachten tot ik door Carlos, de begeleider hier en de directeur van Kallari, werd opgehaald. Maar goed, na een aantal telefoontjes ben ik toch opgehaald. Ik verblijf nu bij hem thuis. Helaas is het hier wat primitiever dan in het vorige gastgezin. Zo bevindt de WC zich buiten het huis in een apart hokje, en helaas zonder lamp, en is er geen internet in huis. Daarvoor moet ik naar een internet-’café’.
De natuur is hier dus totaal anders. Bananen-, cacao-, sinaasappel- en guayaba-bomen, palmbomen, meer muggen, veel regen en vochtige lucht en hoge temperaturen. Dit is allemaal wel even wennen, en ook om het realiteit te laten worden. Het is allemaal zo anders.
Iets over het leven hier in Tena. Het is goed te merken dat Tena een stuk kleiner is dan Quito; hier is namelijk een dorpscultuur. Nu ik dit schrijf zit ik ‘in’ de woonkamer, zoals dit heet. Omdat het hier altijd zo warm is, hebben veel mensen geen ramen, maar tralies of horren. Ook zijn de huizen wat makkelijker gebouwd want een huis hoeft niet warmtedicht te zijn. De ‘woonkamer’ is te vergelijken met een groot balkon, dus niet af te sluiten. Ik zal er wel even een foto van maken.

Maandagmorgen weer de cultuur geproefd. Er werd gezegd dat we om 8 uur zouden beginnen met werken in het Kallari-kantoor. Om 8 uur liep Carlos nog in zijn pyjama, maar rond 9 uur gingen we pas weg. Alles ging rustig aan. Op zich is dat tempo wel lekker, maar het vervelend als je niet weet waar je aan toe bent. Maargoed, ik denk dat ik er aan zal moeten wennen.
Maandagmorgen met de vrouw van Carlos naar 4 boeren geweest. Vrijwel meteen nadat we aankwamen bij het kantoor vertrokken we. Zij bestuurde de motor, en ik mocht achterop. Weer wat anders. De huizen zijn hier erg gehorig doordat ze weinig ramen bevatten en ook veel van hout zijn. Als we aankwamen bij een huis, riep ze ‘buenos dias’ en dan was het hopen dat iemand het hoorde en naar buiten kwam. Een bel hebben ze dus niet.
Het was zo’n 10 minuten met de motor naar de eerste boer. Volgens mij werken hier de vrouwen op het land (de cacao) en werkt de man ergens anders. We liepen dan met die vrouw naar de plantage. De eerste plantage was meteen in de wildernis. Er was een paadje gemaakt door de jungle, door drassig gebied, naar een aantal cacao-bomen. De vrouw van Carlos, Ruth, moest hier de bomen met de vruchten bekijken en desnoods bijsnoeien. Vervolgens werd er notities gemaakt. We kregen een sap aangeboden van de palm. Het was niet echt geweldig, maar toch maar opgedronken. Ondertussen Ruth nog iets dat ik weinig moest drinken, maar ik snapte het niet helemaal, zoals wel vaker. Achteraf zei ze dat het niet echt handig was dat ik alles had gedronken, aangezien het bereid was met ongekookt kraanwater. Nu maar hopen dat ik er niet ziek van wordt en de resistentie al heb opgebouwd…
De tweede plantage lag er net naast, maar hiervoor moesten we door een dichtbegroeid stuk bos. Apart om te ervaren dat ik in de Amazone ben. Hier hoorde ik een paar papegaaien, maar heb ze helaas niet gezien. Het was een mooie omgeving. Het huis stond 2 meter hoog op palen, en in de tuin groeiden ananassen en avocado’s. Toen met de motor naar het volgende adres. Dit was bij een school. Dit adres had 2 plantages, ver van elkaar af. Of het leek ver omdat het er zo warm was (het was bijna 12 uur). De eerste plantage was weer mooi. Eerst rondgelopen, waarna weer notities werden gemaakt. De eigenaresse plukte een aantal naranjillas waar jugo (sap) van werd gemaakt. We liepen langs hun huis naar achteren, door een weiland en weer de jungle in. Op een gegeven moment waren er allemaal honden aan het blaffen omdat wij eraan kwamen. Even later zagen we 4 vrouwen zitten die net Yuca hadden geoogst (een wortel wat lijkt op aardappel). Na iedereen een hand te hebben gegeven (zoals hier de gewoonte is) liepen we met z’n 3-en door naar de struiken verder naar de cacao plantage. Helaas waren er veel jonge planten die nog geen vruchten hadden. Het was er erg warm. Het is duidelijk te zien dat op de plakken waar de plantages zijn, de bomen zijn gerooid. Ook hier was het weer drassig, net als op veel andere plekken in het bos. Gelukkig werd ons na die tijd een sap aangeboden.
De 4e boerderij was een stukje verder, aan dezelfde weg. Ik ben toen in het huis gebleven terwijl Ruth met iemand de cacaoplantage is gaan bekijken. Lastig om met de familie daar een gesprek te voeren als mijn Spaans nog niet helemaal 100% is… Maar ja, min of meer snapte ik het.

Toen weer naar huis en rijst met vlees en een saus/jus gegeten. Na die tijd weer naar de oficina en gewacht op Carlos. Toen ik hem sprak zei hij dat ik een vrije middag had verder (het was toen 3 uur). Soms is die cultuur wel lastig te wennen. Ik ben benieuwd hoeveel werk ik kan doen bij Kallari…

Gisteren naar een andere vestiging van Kallari geweest, de voorbereiding voor de productie. Dit was ook in Tena. De hele dag in de cacaobonen gewerkt. Bijzonder is het als je altijd al chocolade eet, en nu pas ziet hoe het gemaakt wordt. De cacaobonen bevinden zich in een vrucht die aan de cacaoboom groeit. De vrucht is zo’n 15 centimeter bij 8 centimeter. De bonen worden gebruikt voor de cacao en de buitenkant van de vrucht schijnt een lekkere vrucht te zijn. De cacaobonen wordt gefermenteerd waardoor ze bruin worden. Vervolgens worden ze gedroogd (door de zon tenten/kassen). Na het drogen worden de bonen handmatig bekeken en worden de kapotte bonen eruit gehaald. Dit kost veel tijd. Per handvol bonen wordt bekeken of er bonen tussenzitten die beschadigd zijn of gebroken, of het losse kafjes tussen zitten, of er bonen aan elkaar zijn geplakt, o.i.d. Vervolgens worden de bonen in 3 fracties (machinaal) gezeefd. De bonen worden of naar Salinas (chocoladefabriek van Kallari met veel hndwerk) of naar Quito gebracht(productie van chocoladerepen) of worden geëxporteerd naar bijvoorbeeld Duitsland of Zwitserland.
Gisteren vooral bonen bekeken en troep eruit gehaald.
Het ging allemaal rustig aan. Hard werken was het niet, maar dat is ook niet aan te raden want het is hier aardig warm.

Gisteravond pizza gegeten en rustig aan gedaan.
Nu zit ik op het kantoor van Kallari waar ik internet kan gebruiken. Handig!

Met mij gaat het goed. Het is wel erg wennen aan de hitte, full-time Spaans, nieuwe mensen, een kleiner huis, de muggen, enzovoort. Maar het is hier wel mooi! Ik zal wat foto’s op internet zetten, als dat lukt (internet is erg traag).
Weer bedankt voor de reacties, leuk!

Chao,
Derjan