Nog even

Hallo allemaal,

Even voordat ik aan het werk ga met mijn verslag nog even een blog schrijven. Nu kan het nog. Over 10 dagen hoop ik als alles volgens plan gaat weer in NL te zijn.
Inmiddels ben ik aardig gewend aan de cultuur hier. De taal blijft lastig, ook al is er vooruitgang. Het gaat goed. Aan het aftellen, dat wel.
Ik zie inmiddels heel veel dingen die ik in NL normaal vind, maar hier als luxe ben gaan zien.
Neem het geld. Ik heb de mogelijkheid om hier te zijn, een studie te doen, dingen te doen die ik leuk vind, eten te kopen en zo voort. Hier zie ik dat die dingen niet vanzelfsprekend zijn.
De mensen verdienen hier veel minder. Zo is het eten over het algemeen maar een beetje goedkoper dan in NL, maar is de taxi of de kapper veel goedkoper. $1-1,50 voor een ritje met de taxi hier in Tena (5-10 minuten), en is de kapper standaard $1,75. De euro is momenteel $1,30 waard, om een idee te geven.
Ik heb maar weinig mensen gesproken die ooit naar het buitenland zijn geweest. Ook is ‘op vakantie’ hier niet gewoon. Dan heb ik het over de mensen die in Tena wonen. De mensen in Quito hebben over het algemeen meer geld, maar de inheemse bevolking van de comunidades (gemeenschappen, zeg maar indianendorpen zoals dat vroeger was) hebben minder geld. Het is helemaal niet te merken dat ze ongelukkig zijn o.i.d. Ik denk juist dat ze hier gelukkiger zijn met alles dan wij in NL, die van alles kunnen kopen.
Ik vind dit interessante dingen. Dat zet me stil bij hoe goed wij het hebben in NL. Ik hoop dat ik dit beeld lang vast kan houden, maar ben bang dat ik te snel weer wen aan alles in NL…
Ook de hygiëne die ik ken in NL ben ik meer gaan waarderen. Hier moet het water altijd 5 minuten gekookt worden om het te kunnen drinken. Ik woon in een huis waar de faciliteiten minder waren maar inmiddels al verbeterd zijn. Een WC-hok, buiten, met een plafond tot de hoogte van mijn schouders, handwas, afwassen met koud water. Altijd kleine beestjes in de keuken (ter grootte van 1/3 mier), zodat je altijd de boel goed moet afsluiten, en muggen. Gelukkig heb ik een muskietennet(tegen de muggen) boven mijn bed inmiddels. Dan is het relaxed als je ongestoord op bed kan liggen zonder te hoeven letten op muggen.

Hier zijn ook voordelen, dat ook. Het mooie vind ik dat de mensen hier heel gastvrij zijn en open. Heel snel leg je contacten en wordt je ‘amigo’(vriend) genoemd. Regelmatig kom je iemand hier tegen en wordt gevraagd ‘Como estás?’, oftewel ‘hoe gaat het?’ Ook vond ik het heel mooi om hier een kerk te hebben bezocht en dat ik daardoor vrienden heb gemaakt. De mensen zijn ook heel open in het geloof en het uitdragen daarvan, wat ik ook in Venezuela heb gemerkt en nog steeds merk. Zo wordt bij ontmoetingen vaak Gods zegen gewenst met ‘Dios te bendiga’.
Op sociaal gebied kan ik hier nog veel leren. Ook in gastvrijheid. Als je hier bij iemand aankomt rond etenstijd of tegen de nacht, dat is het normaal dat je daar kan eten of kan blijven slapen.

Afgelopen weken zijn er veel diploma uitreikingen hier. Het is dan gewoon om een groot feest te organiseren. Dit begint rond 6 uur ’s avonds (maar om 9-10 uur komen ze ook nog) met een maaltijd met veel kip en vis, en evt. een dansfeest, en de volgende ochtend, half 6, gaat de muziek uit. Ze worden gehouden in overdekte basketbal/voetbalplaatsen, middenin woonwijken. Als je een keer een goede nachtrust wilt hebben, kan het zijn dat dat die nacht niet lukt. De muziek staat namelijk op een vrij hoog volume, en de plaats heeft geen muren… Als toerist is het wel leuk om die Quichua muziek te horen, maar dat verveelt na een tijdje wel wat. Het ritme is steeds hetzelfde.
Dat ook weer meegemaakt. Gelukkig heb ik oordopjes zodat ik de muziek wat kan dempen, want het huis staat tegenover zo’n basketbalplaats. Het is trouwens ook heel gewoon om naar zo’n feest te gaan en mee te dansen, ook als je geen uitnodiging hebt gehad. Volgens mij loopt de hele wijk uit voor zo’n feest.

Op de afgelopen zaterdagen weggeweest. 2 zaterdagen terug van half 6 tot half 3 gewerkt op een cacaoplantage. Takken gesnoeid, onkruid gewied/weggeslagen met een groot mes, in het Spaans heet dat mes een ‘machete’.
’s Ochtends, want ’s middags is het nog warmer.
Afgelopen zaterdag naar Serena, een gemeenschap, gegaan, 3 kwartier hier vandaan. Eerst over asfalt, maar later over een grindpad. Hobbel, hobbel. In Serena met Ana, Brooke en Adan (vrijwilligers van de V.S.) o.l.v. Uli (Duitse medewerker van Kallari) door het regenwoud gelopen. Wat het meest is blijven hangen is de rubberboom. Zie t.z.t. foto’s op Picasaweb.

Wat ik de komende dagen nog wil gaan doen: morgen of overmorgen vertrekken naar Salinas, als het meezit, daar rondkijken en de Chimborazo(hoge berg) zien; zaterdag naar Quito zodat ik zondag hopelijk iets kan gaan doen met Matthijs; ma, di en wo: Mitad del Mundo (midden van de wereld) bezoeken, Teleferico (kabelbaan met een uitzicht vanaf de berg Pichincha), nog wat dingen inkopen op wat leuke markten in Quito, en nog een jongen ontmoeten die ik zondag hier in de kerk heb ontmoet die woont in Quito. Woensdagavond, 6 uur, vertrekt mijn vliegtuig uit Quito (ik reis met John, de andere NL’er) zodat ik, als alles goed gaat, donderdagavond rond 10 uur (NL-tijd) aankom op Schiphol. Ik hoop dat alles volgens plan kan gaan!

Nou, ik ga aan het werk. Wordt eens tijd…

Hasta luego,
Derjan